“ทำงานทั้งวันได้พันห้า เดินไปเดินมาได้ห้าพัน” เพลงเก่าเพลงหนึ่งของยอดรักสลักใจเขาว่าอย่างนั้น แต่ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าไม่ใช่ผมว่าเพลงนี้ไม่ดีหรือเนื้อหาเพลงนี้ไม่ดีตรงไหน ในตรงกันข้ามผมกลับรู้สึกว่าเพลงนี้ช่างประชดประชันกัดจิกคนในสังคมได้ดีชมัดโดยเฉพาะในสังคมองค์กรใหญ่ๆ พังแล้วก็อดอมยิ้มไปเสียไม่ได้ทุกที
แต่ก็นั่นแหละ ถ้ามองอย่าง NLP แล้วผมก็ไม่แปลกใจเลยที่ผู้คนจำนวนมากได้รับการตอบแทนอย่างสาสมจากการทำงานแทบไม่เห็นแสงเดือนแสงตะวันด้วยอัตตา “พันห้า” ตลอดกาลอย่างไม่เห็นอนาคตแทนที่พวกเขาจะได้ “ห้าพัน” ตามที่ควรจะได้
ทำไมถึงว่าอย่างนั้น เหตุผลน่ะเหรอครับ
ผมอยากจะบอกว่า เมื่อมีปัญหาใดๆ เกิดขึ้นก็ตามไม่ว่าปัญหานั้นจะเป็นปัญหาเล็กน้อยหรือเป็นปัญหาใหญ่ชนิดคอขาดบาดตาย ผู้คนจำนวนมากในสังคมถูกฝึกให้เคยชินกับการตอบสนองปัญหาเหล่านั้นโดยพุ่งความสนใจไปที่ “ข้างนอก” แทนที่จะเป็นมองไปที่ “ข้างใน”
